Knjiga “Kopnom zapadne Afrike” putopis visočkog univerzitetskog profesora i strastvenog putoholičara Marina Petrovića, biće promovirana u petak 3. novembra u 19 sati u KC “Altindag-Visoko”. Riječ je o prvoj promociji knjige i ispunjenu obećanja da će se ista desiti u autorovom rodnom gradu.
Promotori knjige su prof. Dr Hazim Bašić, mr. sci. Amila Tekešinović i Dr Mario Kokoruš. Moderator mr. iur. Amila Koso.
Knjiga je po samom objavljivanju naišla na pozitivne kritike onih koji su imali priliku da je pročitaju. Zasnovana je na istinitim događajima i ličnim iskustvima koje je Marin doživio tokom jednog od svojih putovanja kroz nekoliko država zapadne Afrike: Gambiju, Senegal, Mauritaniju, Zapadnu Saharu i Maroko.
Do danas, Marin je obišao preko 120 država svijeta.
Među recenzentima knjige “Kopnom zapadne Afrike” su se našli eminentni prof. dr. Hazim Bašić
s Univerziteta u Sarajevu te dr. Mario Kokoruš, Marinov dugogodišnji prijatelj i saputnik na
nekim od njegovih putovanja.
Knjigu možete naručiti putem e-mail adrese:
marin.petrovic.982@gmail.com.
U nastavku slijedi izvod iz recenzija knjige:
“U svom putopisu Kopnom zapadne Afrike Marin Petrović nas na vrlo inspirativan i nadahnut
način uvodi u čarobni i neistraženi svijet ovog dijela afričkog kontinenta. U knjizi su opisana
putovanja kroz Gambiju, Senegal, Mauritaniju, Zapadnu Saharu i Maroko. Stil pisanja i bogati
opisi doživljaja i događaja s ovog putovanja drže čitaoca vezanim za tekst od prve do zadnje
stranice. Tekst knjige je bogato ilustrovan fotografijama, koje doprinose da čitalac upotpuni
doživljaje koji se opisuju u knjizi.
Opisujući razne predjele, gradove i historijski znamenite objekte i mjesta autor čitaoce upoznaje i sa zanimljivim i korisnim geografskim činjenicama. Također, tekst obiluje i odgovarajućim, najznačajnijim podacima iz historije predjela koji se opisuju, uz akcenat na kulturno-historijskim i arhitektonskim znamenitostima. Posebno su zanimljivi dijelovi knjige u kojima autor priča o lokalnim običajima, nošnjama, kulinarstvu i tradiciji, gdje je autor nastojao da ih doživi punim plućima, na licu mjesta, u društvu starosjedilaca.
I pored svog bogatog iskustva u savladavanju svih mogućih zavrzlama vezanih za putovanja u
modernom dobu, kao što su usklađivanje i bukiranje najpovoljnijih letova avionom i smještaja,
dobivanje viza za put u egzotične zemlje, istraživanja mogućnosti lokalnog transporta i konekcija i dr., sam autor nam priča i o učenju na licu mjesta kad su ovi aspekti putovanja u pitanju. Tako opisi lokalnog transporta raznoraznim, nekada i egzotičnim, nesvakidašnjim prevoznim sredstvima, zauzimaju posebno mjesto u knjizi. Kulminaciju priče o lokalnom transportu predstavlja opis jedinstvenog noćnog putovanja kroz Saharu u teretnom, najdužem vozu na svijetu. Ovom prilikom autor je, zajedno s nekolicinom lokalnog stanovništva, pod vedrim i zvjezdanim nebom iznad Sahare, putovao pod otvorenom nebom, smješten na vagonu
natovarenom željeznom rudom. Na ovaj jedinstven način, kao putnik „druge klase“, autor
upoznaje prostranstva Sahare, izlazak sunca iznad Sahare, njene boje i mirise njenih vjetrova…
Pripovijedanje o prepunim gradskim trgovima, tijesnim ulicama, trgovcima i trgovanju, ljudima i njihovim šarenim nošnjama, tradiciji i običajima, bučnim pijacama i lokalnoj hrani, usporediva
su s nekadašnjom naracijom našeg najpoznatijeg putopisca Zuke Džumhura. Kroz tekst knjige čitalac može upoznati i osnovne podatke vezane za ekonomiju i turizam država kroz koje je autor putovao.
Posebno vrijedi istaknuti empatiju autora prema djeci i ljudima, čija nit se proteže kroz cijeli
tekst. Otud i konstatacija autora da nigdje na svijetu nema takvog kontrasta između iskrenih i
veselih dječjih osmijeha i bijede u kojoj žive. Čitaocu može biti koristan i autorov osvrt na
njegove motive da putuje, kao i savjeti u vezi toga. Njegov zov za putovanjima možda se
najbolje može opisati u jednoj rečenici. Naime, kada je u prilici da prespava na otvorenom, pod
vedrim nebom, Marin takav smještaj naziva „hotelom sa hiljadu zvjezdica“…
Čitajući tekst ovog putopisa, pristižu nove fotografije koje odnekud šalje Marin, uz neizostavno
pitanje: Lokacija? Na slikama su ulice nepoznatih gradova, pijace, ljudi, žene, djeca koja se
igraju, zgrade, plaže, zalasci sunca, vodopadi, … Čini se da je i ovog predvečerja Marin utonuo u žamor i vrevu neke prenatrpane uske prašnjave afričke (ili ko zna gdje) ulice, uz šarenilo boja, mirisa i zvukova nepoznatih krajeva. To me raduje, jer, očigledno će biti materijala za još
ovakvih knjiga…”
